Τι σημαίνει ένα πράγμα που ταυτίζεται με τον εαυτό του; Να, η αριθμητική μονάδα π.χ., ή το ορθογώνιο τρίγωνο, που όσες φορές κι αν τα φέρομε στον νου μας, είναι πάντα τα ίδια, πάντα ένα, πάντα ίδια με τον εαυτό τους. Μες στη μονάδα, μες στο ορθογώνιο τρίγωνο, κρύβονται όλες οι αμέτρητες φορές, που χρησιμοποιήθηκαν, ή μπορεί να χρησιμοποιηθούν από ένα πνεύμα. Θα είναι όλες αυτές τις φορές πάντα ίδια με τον εαυτό τους, πάντα ένα. Εδώ έχουμε μια ταυτότητα α ν τ ι κ ε ι μ ε ν ι κ ή, όπου κάθε έννοια ταυτίζεται με τον εαυτό της, και μόνο εφόσον ταυτίζεται είναι πνευματική έννοια. Σε μια τέτοια σ τ α τ ι κ ή ταυτότητα το σύμπαν θα ακινητούσε. Το κάθε τι θα ήταν απλώς το ίδιο με τον εαυτό του. Αν και το πνεύμα ήταν μια τέτοια στατική έννοια, ας πούμε, θα αγνοούσαμε την ύπαρξή του. Ταυτισμένο για πάντα με τον εαυτό του, θα έμενε αγνοημένο, ξεχασμένο απ’τον ίδιο τον εαυτό του. Μα το πνεύμα είναι κάτι άλλο. Δημιουργός των ταυτόσημων συμβόλων, των συμβόλων δηλαδή που ταυτίζονται πάντα με τον εαυτό τους, και δεν υπάρχουν πουθενά στην πραγματικότητα, –η ταυτότητα είναι μόνο νοητός νόμος του πνεύματος– φλέγεται διαρκώς, όσο μένει πνεύμα, από την επιθυμία της δημιουργίας νέων ταυτόσημων συμβόλων και από τη διαπίστωση σχέσεων μεταξύ του θησαυρού των συμβόλων του. Όλη αυτή η εργασία γίνεται με την ταυτοποίηση.
Υπάρχει πρόβλημα και δρόμος για τη σκέψη, μόνο όπου υπάρχει ετερότητα, ένα σύμβολο δηλαδή στο οποίο πλάι σε σύμβολα ταυτισμένα να υπάρχουν και στοιχεία αταύτιστα. Μπορούμε να φανταστούμε μαθηματικό πρόβλημα όλο με αγνώστους; Ασφαλώς όχι. Με βάση τα ταυτισμένα η σκέψη θα προσπαθήσει να ταυτίσει και τ’άλλα, να εισδύσει δηλαδή στο εσωτερικό του καθενός και να βρει τρόπο να το ταυτίσει με τα ταυτισμένα. Και το πρόβλημα τελειώνει, όταν πέρα ώς πέρα η ετερότητα αναχθεί σε ταυτότητα. Αυτό εννοούμε με την ταυτότητα του πνεύματος με τον εαυτό του. Όχι στατική, μα δυναμική, ή καλύτερα μια ενέργεια να δημιουργήσει νέα δεδομένα με βάση τα παλιά, να πάει από το ένα ώς το άλλο, ξεκινώντας από την ώς τη στιγμή εκείνη πνευματική πραγματικότητα, να βαδίσει προς τα άγνωστο.
Η αλήθεια, έτσι, είναι νίκη κατά του αγνώστου. Η συνείδηση ότι, με το γνωστό κατακτήσαμε το άγνωστο. Το =, ή το Είναι, εκπροσωπεί τη συνείδηση που δέχεται. Είναι φανερό, έτσι, πως η αλήθεια ουσιαστικά είναι πάντα καταφατική και όταν μορφικά αποκρούει, γιατί πάντα είναι μια απόφανση της συνείδησης που σκέφτεται. Και επειδή είναι μια ενέργεια, που εφαρμόζεται κάθε φορά σε νέους αγνώστους, παίρνει και καινούρια μορφή, όπως τα ίδια γράμματα του αλφάβητου δίνουν γραπτή μορφή σε όλο τον γλωσσικό μας θησαυρό.
Οι λέξεις όχι, τα πράγματα ούτε. Ταυτίζονται μόνο όσα ταυτίσει το πνεύμα, όταν πεταχτεί από το ένα στο άλλο και βρει τρόπο να ταυτιστεί, τρόπο που ξέρει πάντα να τον εκφράζει με τα σύμβολά του.
Η ταυτότητα είναι ίδια με την ισότητα; Καθόλου. Η ισότητα είναι μια μορφή, περιορισμένη μάλιστα της ταυτότητας. Είναι η ποσοτική μορφή της ταυτότητας, αυτή που συναντάμε μόνο όπου μπορούμε να εκφραστούμε μαθηματικά. Παντού αλλού έχουμε να κάνουμε με άλλη ταυτότητα. Γιατί όταν λέμε το 2 είναι ίσο με το 2 καταλαβαίνουμε την ισότητα και ταυτότητα μαζί. Και το πρώτο 2 είναι ίσο και ταυτόσημο με το δεύτερο και τούτο πάλι με το πρώτο. Και πάλι, αν δεχθούμε πως η σκέψη μας γίνεται στο άχρονο, ή στον άμεσο συγχρονισμό. Όταν όμως λέμε μια κρίση, λ.χ. : ο βάτραχος είναι ζώο; Κι αν ακόμη υποθέσουμε πως ο βάτραχος ταυτίζεται με το ζώο, το ζώο δεν ταυτίζεται με τον βάτραχο μόνο, αλλά με όλα τα ζώα του κόσμου. Δεν υπάρχει λοιπόν εδώ ισότητα. Ταυτότητα όμως υπάρχει;
Είπαμε ότι το 2=2 είναι ισότητα και ταυτότητα μαζί. Δηλαδή, είναι και ταυτότητα επειδή είναι και ισότητα, ή επειδή είναι ταυτότητα είναι και ισότητα; Δεν μπορούμε να δεχθούμε το πρώτο γιατί τότε θα είχαμε μόνο μαθηματική σκέψη, μόνο μαθηματική αλήθεια. Και θα έπρεπε να μην κάνουμε τίποτ’άλλο παρά να προσπαθούμε να μεταβάλλουμε τη σκέψη μας σε ποσά. Για να έχουμε π.χ. την αλήθεια στην κρίση, ο βάτραχος είναι ζώο, θα έπρεπε να βρούμε ποιο ποσοστό του ζώου κατέχει ο βάτραχος και να πούμε : ο βάτραχος είναι τo 1ν του ζώου και μόνο τότε θα είχαμε ισότητα και ταυτότητα. Και το ίδιο θα έπρεπε να κάνουμε σε κάθε μας στοχασμό. Και όταν μιλάμε, αντί για φράσεις με έννοιες, να χρησιμοποιούμε μαθηματικούς τύπους.
©Μανώλης Μεσσήνης